منبع: ایران نوید
دکتر شریعتی انسان ها را به چهار گروه زیر دسته بندی کرده است
خوشبختانه متن اصلی سخنان ایشون را یافتم . این سخنان از کتاب « هبوط در
کویر » است . متن اصلی به اینگونه است که با این کامنت همراه کرده ام. باشد
که حداقل وبلاگ نویسان دیگر حداقل این کامنت را در وبلاگشان کپی کنند و
قبل از کپی کردن متن این نوشته را بخوانند و نسخه کامل کتاب را و خود درک
کنند که تفاوت معنایی و مفهومی بین این سخنان از شریعتی با سخنان منسوب به
ایشان از زمین تا آسمان است و آن سخنان ناقض افکار و اندیشه های ایشان .چرا
که ایشان در کتاب « نگاهی به تاریخ فردا » می گوید : « بعضی از کلمات برای
آدم حق حیات دارند ( به قول آندره ژید ) و اگر برای انسان حق حیات نداشته
باشند لا اقل برای یک اندیشه دارند , »
و اما متن اصلی :
« آدمها همه در یک سطح نیستند و از هم فاصله دارند اما همه از یک جنس اند…
آدم ها بر چهار گونه اند ؛ یعنی بر هزار گونه اند اما همه ی تقسیم بندی ها
که به کار ما نمی آید ؛ ما با همین چهار جور آدم سر و کار داریم :
۱ – آدم هایی که سر درشان بلند و پر ابهت است و چشم گیر ؛ گویی سر در
قصری ست ، بیننده را می گیرد ، چشمش را پر می کند و روحش را تسخیر می
نماید ، دهانش از عظمت و شکوه خیره کننده ی سردر باز می ماند ، با ترس و
لرز و احتیاط ، آهسته آهسته در ِ بزرگ و سنگین را می گشاید ، با چه سختی
؟! با چه دشواری ؟! چه زوری باید زد ! چه ترسی باید خورد ! چقدر چرخاندن
این در ِ بزرگ ، که به دروازه ی شهری یا در ِ قلعه ای و حصاری می ماند ،
خستگی می آورد ! چقدر باید زور زد تا بر روی پایه های ضخیم و استوارش اندکی
بلغزد ، در را نیمه باز می کند ،… در ِ سنگین و پر ابهت و بزرگ این دژ
نظامی ، این سردر بلند ، که هر وقت نگاهش می کنی کلاه از سرت می افتد ،
تمام باز نمی شود ، کار ساده ای نیست ، نیمه باز می شود ؛ چه صدایی می کند ؛
چه سر و صدایی !
در نیمه باز می شود ! و بیننده که در برابر عظمت این سردر ؛ خود را از
حقارت ، یک گربه ی کو چک احساس می کند که از لای در ، از زیر در ، باید به
درون بخزد ، پا به داخل این الموت می گذارد ، چه می بیند ؟ یک صحن حیاط
نُقلی موزاییکی ۶۷ متر مربع ! با چند متری هم که قطر دیوارها اشغال کرده
است ؛ یعنی ۳۵ سانتی متر برای هر دیواری باید حساب کرد و از این ۶۷ متر
کاست .چهار قدم و خورده ای که برمی داری ، دیوار مقابل یقه ات را می گیرد
که : کجا ؟ تمام شد ، تمام ، همین بود !
۲-. بعضی ها برعکسند… سردر متواضع و خودمانی و ساده باغی دارند.یک لنگه در
چوبی بیرنگ و ارزان قیمت و بی نقش و نگار که دست هرکسی به آن میرسد!غلب باز
هم هست. قفل و کلید و دربان ندارد. با یک اشاره دست باز می شود. جلو فضای
بازی و جوی آبی که همواره می گذرد و در وسط درخت کهنسال و پر شاخ و برگی و
پایش یک تکه زمین خالی و در پیرامون این میدانگاه راههای پرپیچ و خم بسیاری
است که از زیر انبوه درختان می گذرد و به درون باغ می رود.هر یک از این
راهها تماشاچی را به درون باغ و نه به گوشه ای از باغ می برد و تماشاچی –
در حالیکه هنوز این راه را به پایان نبرده – حسرت و کنجکاوی گذر کردن از
راهی دیگر و رسیدن به جایی دیگر در دلش چنان قوت میگیرد که او را از ادامه
راهش باز می دارد و به راهی دیگر میکشاند و در اینجا هنوز چند گامی نرفته
که چشم به راهی دیگر می دوزد و خود را به قسمتی دیگر می رساند. در این
دویدن و رفتن از راهی به راه دیگر ناگهان حس می کند که در باغ گم شده است
نمی داند کجای باغ است … مثل اینکه این باغ اصلا دیوار ندارد. هرچه جلوتر
می روم عمیق تر می شود. انگار گم شده ام. خودم را اینجا گم کرده ام مثل
اینکه هرگز راهی برای خروج نیست . مثل اینکه همیشه باید اینجا باشم . مثل
اینکه از اول اینجا بودم . مثل اینکه همینجا دنیا آمدم. مثل اینکه سابق
اینجا زندگی می کردم. دارد یک چیزهایی یادم می آید. من اینجا غرق شده ام
اما بیهوده برای بازگشت تلاش هم نمی کنم. انگار همینجا هستم…
۳-دسته سوم آدمها آدمهایی هستند که وقتی حضور دارند بیشتر هستند تا وقتی که
غایبند . وقتی که غایبند اصلا نیستند یا برعکس تنها وقتی هستند که حضور
دارند . البته عده ای هم هستند که وقتی هم حضور دارند نیستند. اما اینها
بدرد تقسیم بندی هم نمی خورند گرچه در شمار زیادند و چهره های درخشانی هم
از اساتید و رجال در میانشان کم نیست بلکه بسیار است .
۴-. و آدمهایی که وقتی غایبند بیشتر هستند تا وقتی که حاضرند. به به! چه
آدمهای بزرگ و خوبی. چقدر زندگی به بودن اینجور آدمها نیازمند است. آنهایی
که وقتی غایبند بیشتر هستند.و اینهایند که گاه مخاطب حرفهایی قرار میگیرند
که نباید بشنوند. با این آدمها است که ما در گفتگوییم. همیشه با اینها است
که حرفهای خوبمان را می زنیم. حتی حرفهایی که دوست نداریم بشنوند. به همین
ها است که همیشه نامه هایی می نویسیم که هیچگاه نمی فرستیم.حرفهای اصیل
حرفهایی نیستند که برای « شنیدن » زده می شوند حرفهایی هستند که برای « زدن
» زده می شوند.نوشته های اصیل نوشته هایی نیستند که برای « خواندن » نوشته
می شوند بلکه نوشته هایی هستند که برای «نوشتن» نگاشته می ش
خدا گفت : پس میخواهی با من گفتگو کنی ؟
گفتم : اگر وقت داشته باشید .
خدا لبخند زد: وقت من ابدی است .
چه سوالاتی در ذهن داری که میخواهی بپرسی ؟
چه چیز بیش از همه شما را در مورد انسان متعجب می کند ؟
خدا پاسخ داد ...
این که آنها از بودن در دوران کودکی ملول می شوند. عجله دارند که زودتر بزرگ شوند و بعد حسرت دوران کودکی را می خورند .
این که سلامتی شان را صرف به دست آوردن پول می کنند.و بعد پولشان را خرج حفظ سلامتی میکنند .
این که با نگرانی نسبت به آینده فکر میکنند.زمان حال فراموش شان می شود .
آنچنان که دیگر نه در آینده زندگی میکنند و نه در حال .
این که چنان زندگی میکنند که گویی هرگز نخواهند مرد. و آنچنان میمیرند که گویی هرگز زنده نبوده اند .
خداوند دست های مرا در دست گرفت و مدتی هر دو ساکت ماندیم .
بعد پرسیدم ...
به عنوان خالق انسان ها ، میخواهید آنها چه درس هایی اززندگی را یاد بگیرند ؟
خدا دوباره با لبخند پاسخ داد .
یاد بگیرند که نمی توان دیگران را مجبور به دوست داشتن خود کرد. اما می توان محبوب دیگران شد .
یاد بگیرند که خوب نیست خود را با دیگران مقایسه کنند .
یاد بگیرند که ثروتمند کسی نیست که دارایی بیشتری دارد.بلکه کسی است که نیاز کم تری دارد
یاد بگیرن که ظرف چند ثانیه می توانیم زخمی عمیق در دل کسانی که دوست شان داریم ایجاد کنیم . و سال ها وقت لازم خواهد بود تا آن زخم التیام یابد .
با بخشیدن ، بخشش یاد بگیرن .
یاد بگیرند کسانی هستند که آنها را عمیقا دوست دارند . اما بلد نیستند احساس شان را ابراز کنند یا نشان دهند .
یاد بگیرن که میشود دو نفر به یک موضوع واحد نگاه کنند و آن را متفاوت ببینند .
یاد بگیرن که همیشه کافی نیست دیگران آنها را ببخشند. بلکه خودشان هم باید خود را ببخشند
و یاد بگیرن که من اینجا هستم .
"جین بلانکو" در کتاب "پرواز بوفالوها" ویژگیهای اجتماع بوفالوها و غازها را به این شکل توصیف می کند:
ویژگی بوفالوها:
- آنها به یک رهبر پایبند هستند و همه از او تبعیت می کنند.
- آنها درست همان کاری را می کنند که به آنها دستور داده شده است.
- آنها هرگز تصمیم نمی گیرند و تا دستور نرسد، هیچ کاری نمی کنند و هیچ کجا نمی روند.
- هیچ کس جای دیگری را پر نمی کند و جلو نمی افتد و مسؤولیت نمی پذیرد.
ویژگی غازها:
- هر غاز مسیر پرواز دسته جمعی گروه را می داند.
- رهبری و جلودار بودن نوبتی است.
- هر غاز، زمان در نوک پرواز قرار گرفتن و هدایت گروه را خود انتخاب می کند.
- همه غازها تمایل به پذیریش مسؤولیت جلودار بودن را دارند.
- غازها در طول پرواز مراقب یکدیگر هستند.
- بررسی ثابت کرده که غازها در پرواز گروهی، 70 درصد بیشتر از مسافتی را که انفرادی می توانند طی کنند، می پیمایند.
بلانکو می گوید وقتی از مطالعه نظام هماهنگ و زندگی گروهی غازها آگاه شدم، به داخل شرکت خود برگشتم و به همه همکارانم دستور پرواز دادم و از آنها خواستم از امروز غازهایی باشند که هم خود از پروازشان لذت ببرند و هم من سازمان کمال یافته تری را اداره کنم. آری من به آنها اختیار و آزادی پرواز دادم و گفتم بوفالوهای من پرواز کنید. غافل از اینکه بوفالوها نمی توانند پرواز کنند. به خود گفتم بلاسکو سازمان تو، یک سازمان بوفالویی است. مگر خود تو این طور نخواستی که همکارانی مطیع و بی چون و چرا داشته باشی؟ پس اگر غیر از این می خواهی، خود تو اول باید تغییر کنی و در اینجا بود که دریافتم دیدگاه من مدیر هم باید تغییر کند. من باید بوفالوها را تبدیل به غاز کنم، طبیعت آنها را تغییر بدهم، با آموزش، پرورش، رشد، ایجاد انگیزش، روحیه، اختیار، مسؤولیت، اعتماد، صداقت و ...